De afgelopen maanden heb ik mijzelf ondergedompeld in de ouderenzorg. Als vrijwilliger kom ik al meer dan twee jaar op de kamers van verschillende bewoners. Sommigen krijgen veel bezoek, anderen zijn een stuk eenzamer. Veel verder dan een praatje kom ik in de meeste gevallen niet. Ik wilde daarom weten hoe ouderen hun leven doorbrengen in een verpleeghuis. Hoe gaan zij om met geluk, eenzaamheid en gezelschap?
Om antwoord te krijgen op deze vraag, loop ik drie dagen mee in de ouderenzorg. Ik volg twee ouderen en een verpleger. Beide ouderen hebben een aantal jaren geleden een hersenbloeding gehad. Fysiek zijn ze niet meer mobiel maar mentaal nog helemaal de oude.
De ene bewoonster (95), wiens man reeds is overleden, is slechthorend en trekt zich liever terug op haar eigen kamer. Ze houd van mensen, krijgt twee keer per bezoek, maar verveelt zich niet in haar eentje.
Haar buurvrouw (86) heeft haar man nog komt, net als de dochter, iedere dag op bezoek. Zij heeft behoefte aan gezelschap en haalt haar geluk uit het dagelijkse gezelschap.
De verpleger krijgt te maken met bezuinigingen en tegelijkertijd een zwaarder wordende zorgvraag. Een onwenselijke combinatie. Ondanks de werkdruk en het gepaarde tijdsgebrek doet hij er alles aan – door middel van humor – om het leven van de ouderen zo prettig en comfortabel mogelijk te maken.
Om de lezer bekend te maken met het onderwerp, heb ik een overzichtsverhaal geschreven. Hierin beschrijf ik de ontwikkelingen in de ouderenzorg die betrekking hebben op de begrippen uit mijn verhalen.
Tot slot spreek ik een column in. Ik vertel over mijn motivatie voor de ouderen en wat ik de afgelopen twee jaar ben tegengekomen.
De verhalen schrijf ik vanuit mijn passie voor – en nieuwsgierigheid naar – de leefwereld van de ouderen. Ik onderzoek hoe zij het ervaren, wat zij voelen. Er wordt veel over heen geschreven – ik vertel hun persoonlijke verhaal.
Leave a Reply