De één houdt zich bezig met de laatste loodjes van haar studie.
De ander moet de rest van haar leven alert blijven op een terugval als ze in de buurt is van cocaïne.
Allebei hebben ze als tiener de ontwrichtende gevolgen moeten ervaren van ten minste één dode ouder.

Lauren verloor haar vader toen zij elf jaar was. Op veertienjarige leeftijd werd ik wees.

Nu ben ik 22 en gaat het goed met me. Ik heb het geluk gehad dat ik bij twee geweldige mensen ben terechtgekomen. Zeven jaar geleden hebben pleegouders mij een veilige haven en een nieuw gezin geboden. Toch ben ik mij altijd blijven afvragen hoe het me was vergaan als ik niet bij hen terecht was gekomen.

Met Lauren (28) is het heel anders afgelopen. Zij was elf toen haar vader overleed. Haar moeder vond het niet nodig om hulp van buitenaf in te schakelen voor de rouwverwerking van haar dochter. Vier jaar na haar vaders dood begon Lauren met blowen, raakte ze verstrengeld met mannen in een motorbende en kwam ze in aanraking met cocaïne. Niet veel later werd ze genoodzaakt de drug te dealen om haar lijntjes te kunnen financieren.

“De dood van mijn vader werd een makkelijk excuus voor de lijntjes coke” – Lauren

Twee tieners. Het meisje met twee dode ouders gaat links, het meisje met een dode vader gaat rechts. Lauren en ik duiken samen in ons verleden en praten over de verschillen die ertoe hebben geleid dat ik bijna ben afgestudeerd en Lauren op mijn leeftijd coke dealde en steeds verder afgleed in haar verslaving. Maar ook bespreken we de overeenkomsten tussen ons: we probeerden onze sores te vergeten door verdovende middelen; we zochten naar een nieuwe familie en we hadden lak aan alles en iedereen toen we pubers waren. En we waren allebei boos.

“Ze zeggen vaak dat verdriet de achterkant van liefde is. Om bij dat verdriet te komen, moet je eerst door de boosheid heen” – Agmar Butcher

Zoveel dezelfde gevoelens, en toch zo’n verschil in de reactie op het verdriet en gemis.  Om dat te verklaren praat ik met Agmar Butcher, rouwverwerkingsdeskundige. Zij vertelt over het nut van maskers, het belang van aandacht en geborgenheid en de wirwar aan emoties.

Tot slot interview ik mijn pleegouders. Ik vraag hen hoe zij de komst van een zestienjarig meisje in hun gezin hebben ervaren, waar ze moeite mee hadden en hoe ze terugkijken op de afgelopen zeven jaar. We blikken terug over de lange, hobbelige weg die we samen hebben bewandeld om te komen waar we nu zijn.