Waarom protesteren mensen? ‘Omdat ze boos zijn,’ is een voor de hand liggend antwoord, maar de waarheid is complexer dan dat. Lang niet iedereen die boos of ontevreden is, besluit de barricades op te gaan. Wat deze actievoerders drijft probeer ik te achterhalen. Ik spreek Joeri van der Wolff, Steph Menken en Anne-Marie Lindner. Van der Wolff is 26 en heeft aan meerdere protesten van Extinction Rebellion meegedaan. Menken en Lindner zijn 72, en voeren al sinds de jaren 70 actie. Wat verbindt hun? En waarin verschillen ze?
Joeri van der Wolff vertelt in een koffietent in Groningen over wat hem drijft om in actie te komen. Van der Wolff: “Ik wil niet over dertig jaar, als we de effecten van klimaatverandering echt voelen, mezelf voor mijn kop slaan en me afvragen of ik niet meer had kunnen doen.” Hij vertelt ook over zijn achtergrond, wanneer hij zich realiseerde dat niet in actie komen geen optie meer voor hem was, en hoe hij naar de toekomst kijkt.
Steph Menken en Anne-Marie Lindner hebben het over hun jeugd, wat hen drijft, en wat er anders was aan protesteren in de jaren ‘70 en ‘ 80. Menken vertelt bijvoorbeeld hoe hij zag hoe de gooier van een vermeende molotovcocktail door leden van de Mobiele Eenheid in elkaar werd geslagen. Hij liep zelf ook een klap op, maar liet zich daar niet door weerhouden om later opnieuw te gaan protesteren. Menken: “Ik kan niet om me heen kijken en niks doen. Je moet je verantwoordelijkheid nemen. Dat voelen wij allebei als een bijna heilige verplichting.”
Luister hier hoe Steph Menken vertelt over een aanvaring met een ME’er tijdens een protest:
