Het is een mooie herfstdag. Je staat op, eet je ontbijt, brengt de kinderen naar school en gaat samen met je partner houtzagen voor de kachel. De boom valt, je loopt ernaartoe en opeens voel je een druk in je nek. Je valt neer en dat is het. Je voelt je lijf niet meer.
Het is 24 november 2010. Mijn moeder Gezina Bosschaert (55) is ineens verlamd. Vanaf haar nek tot haar tenen kan zij niks meer bewegen. Er zit vocht in haar wervelkolom en dit knijpt de zenuwen af. Volgens de neuroloog van het Isala ziekenhuis in Zwolle heeft ze een incomplete dwarslaesie.
Na twee weken wordt mijn moeder overgebracht naar Revalidatiecentrum Beatrixoord in Haren. Ze is echter nog niet van het ziekenhuis af; een paar dagen na de reis krijgt ze koorts en wordt ze met spoed naar het UMCG in Groningen overgebracht. Daar krijgt ze een combinatie van medicijnen toegediend waar ze allergisch voor is en ze een epileptische aanval krijgt.
Na een maand van herstel wordt mijn moeder uit het ziekenhuis ontslagen en kan ze nu toch echt beginnen aan haar revalidatie. Tien jaar later heeft de dwarslaesie nog steeds impact op het leven van Gezina, haar man en twee dochters.
In mijn verhaal laat ik zien hoe de mijn gezin heeft gerouwd om het verlies van de functies van moeder en vrouw Gezina. Het levend verlies.
