In het eerste semester van de Opleiding Journalistiek leer je hoe je nieuws herkent en hoe je nieuws maakt. Bij één van de opdrachten wordt je gevraagd om landelijk nieuws te ‘vertalen’ naar de regio. Laura Luitjes uit Bovensmilde zag een bericht op Nu.nl over de Molukse treinkaping in 1977. Een familielid van de kapers daagt de staat voor de rechter omdat treinkapers onterecht zouden zijn doodgeschoten. De kaping leeft enorm in Bovensmilde. Destijds was de moeder van Laura één van de gegijzelde leerlingen.
BOVENSMILDE – Tijdens de treinkaping bij De Punt zijn twee treinkapers onterecht doodgeschoten. Dat vindt Chris Uktolseja. Namens een groot deel van de Molukse bevolking in Nederland daagt hij de Nederlandse staat voor de rechter. Dit doet hij naar aanleiding van een rapport dat de overheid in november 2013 uitbracht. In dit rapport beschrijven onderzoekers over de beëindiging van de gijzeling. Volgens Uktolseja laat het rapport zien dat er veel onregelmatigheden zijn. “Er zijn regels waar Nederland zich niet aan heeft gehouden.”
De dagvaarding is op 23 december bij de rechtbank ingediend, maar Uktolseja had deze stap liever niet gezet. “Het is al gebeurd en je haalt weer wonden open. Bij je familie, bij de Molukse bevolking en ook daarbuiten natuurlijk.” Toch is hij na het rapport naar de rechtbank gestapt. “We gebruiken geen politieke insteek. Het gaat ons om de waarheidsvinding.” Volgens Uktolseja waren er destijds autopsierapporten en verslagen over de communicatie tussen de regering en plaatselijke overheid die hij en andere nabestaanden niet in mochten zien. “Uit het autopsierapport is gebleken dat Max Papilaja en mijn zus Hansila Uktolseja van dichtbij zijn doodgeschoten door mariniers. Ze zijn gewoon geëxecuteerd en daar kan en wil ik niet achter staan.”
Alie Udding was acht jaar toen op hetzelfde moment een gijzelingsactie begon op haar school in Bovensmilde. Op het moment dat ze geconfronteerd werd met het nieuws dat de Staat gedaagd wordt, kwamen er boze en verdrietige gevoelens naar boven. “Ik vind niet dat zij het recht hebben om het gelijk te krijgen. Als iemand zich slachtoffer mag noemen, dan zijn dat de gegijzelden. Niet de gijzelnemers.” Udding vindt het niet onterecht dat de gijzelnemers zijn doodgeschoten. “Als je zo’n actie uitvoert, moet je rekening houden met wat er kan gebeuren. Het zijn gewoon terroristen en daar heb ik geen medelijden mee.”
Uktolseja benadrukt dat hij, zijn familie en het Molukse Volk zich vaak verkeerd begrepen voelen. “Er wordt altijd gepraat over slachtoffers, maar wie zijn nou de slachtoffers?” Volgens Uktolseja zijn ze dat allemaal en dat is een gegeven dat Nederlanders niet erkennen. Met de actie zelf is hij niet eens. “Je berooft iemand van zijn vrijheid. Daar kan ik niet achterstaan en dat keur ik dan ook af. Ik zal de gijzelnemers altijd blijven verdedigen, niet de acties maar wel de politieke motieven die daaraan ten grondslag liggen. Ik heb zelf de pijn, vernedering en heimwee gevoeld. Die voel ik nog steeds. Hoe je het went of keert, ik hoor hier niet.”
