In mijn jonge bestaan had ik er tot dan toe nog nooit eerder over gehoord. In de laatste jaren van haar leven sprak ze er vaker over en kwam haar verdriet tot uiting.
Het kindje genaamd Anneke was door de arts direct bij haar weggehaald. Het was niet levensvatbaar en de moeder mocht zich niet hechten aan een baby die het toch niet zou redden. Ze heeft het kind nooit vastgehouden en niet mogen zien. In de jaren daarna werd er niet over gesproken.
Mijn afstudeerproductie is een ode aan haar. Aan hen waarvan hun kind doodgezwegen is en het verdriet ontkent werd. Want hoe ging dat vroeger en hoe kijken ouderen daar nu op terug? Daarnaast kijk ik naar het heden. Hoe is het nu om een kind te verliezen en hoe valt dit grootste verlies te verwerken?
Mijn volledige productie is te zien via onderstaande link:
https://readymag.com/u3241302804/4198221/?fbclid=PAAaaAXRAR8GSf3QAi33JEWl2zFYuKZmBKoM31Tt5airmyC-V87v4PNi2414g
Dit is ‘Doodgezwegen’.
