Op een woensdagochtend in mei gaat de telefoon. In beeld komt de eenentwintigjarige Lotte Wesselius uit Zwolle. Zelfs via het kleine scherm is te zien dat ze veel te mager is. Lotte heeft anorexia en sinds een paar weken is de toestand kritiek. ,,Ik heb dringend hulp nodig”, zegt ze. Maar op die hulp zal ze nog maanden moeten wachten.
Wie een beroep doet op geestelijke gezondheidszorg moet twee keer zo lang wachten op een intakegesprek als landelijk is afgesproken. Dat blijkt uit cijfers die ik heb opgevraagd bij Vektis, een bedrijf dat zorgdata verzamelt. Het gevolg is dat ruim 75.000 mensen, veelal met een eetstoornis of depressie, te lang op een wachtlijst staan.
Toen ik in de herfst van 2019 hulp zocht voor mijn mentale klachten heb ik zelf ervaren hoe het is om lang te moeten wachten op hulp. Pas vier maanden na mijn bezoek aan de huisarts mocht ik eindelijk op intakegesprek komen. Ik begon mij af te vragen hoe het toch kan dat mensen zó lang moeten wachten op hulp. Het markeert het begin van mijn zoektocht.
In de afgelopen maanden sprak ik met tientallen bronnen. Van ervaringsdeskundigen tot onderzoekers. Van ggz-werknemers tot belangenbehartigers. Aan de hand van diepte-interviews heb ik in kaart gebracht waar het schuurt, maar ook wat goed gaat en welke oplossingen nodig zijn. Zo schreef ik voor de Stentor een artikel over de Wachtverzachter, een initiatief in Dronten dat mensen die wachten op hulp een luisterend oor biedt. Ook mocht ik een aantal maanden de 21-jarige Lotte uit Zwolle volgen terwijl zij moest wachten op hulp. Haar verhaal lees je hier. De overige conclusies van mijn zoektocht verschenen in een groot achtergrondverhaal exclusief bij de Stentor. Dat verhaal lees je hier.
Alle verhalen zijn te vinden in een dossier: klik hier!
