Gewelddadig, drugsverslaafd, dakloos. Veteranen zijn lang niet altijd even positief in het nieuws. Dit geldt helemaal voor Libanonveteranen, die tussen 1979 en 1985 in het Midden-Oosten onder de vlag van de Verenigde Naties vrede probeerden te herstellen.
‘Een vakantiemissie’, dacht de vriendin van Libanonveteraan Theo Prins destijds. “Een beetje surfen, in de zon liggen en naar mooie meiden kijken. Wij hebben nooit geweten dat er zich daar zoveel erge dingen afspeelden.” Bij Theo werd in 2007 PTSS geconstateerd. Deze posttraumatische stressstoornis heeft ervoor gezorgd dat hij nooit echt normaal heeft kunnen functioneren in de maatschappij.
Johan Moerman, ook Libanonveteraan van de eerste lichting, staat er heel anders in. “Ik denk dat wij rust hebben gecreëerd in de regio, en daar ben ik trots op.” Er zit veel verschil in de veteranen van verschillende lichtingen volgens Johan, hoewel het van buitenaf één geheel lijkt. “Wij zijn ook één groep, maar wel met verschillende bloedgroepen.”
Ook Bert Kleine Schaars ziet het anders. “Ik kijk met een geweldig gevoel terug op de missie.” Volgens Bert komen meestal alleen de negatieve verhalen in het nieuws. De verhalen van problemen. “Het is zo frustrerend dat alleen daar aandacht voor is. Je ziet nooit de verhalen van de mannen die gewoon je buurman kunnen zijn. Die hun leven hebben geriskeerd en die trots zijn op hun uitzending.”
Bezoek voor de hele productie de website ‘De twee kanten van UNIFIL’ , waar je meer leert over de missie en de gevolgen die het heeft gehad op de mensen die in Libanon hebben gestreden voor de vrede. Je leest het verhaal van Johan Moerman, die met een goed gevoel terugkijkt op UNIFIL, en je hoort het verhaal van Theo Prins, die in twee podcast-afleveringen verteld wat het met hem gedaan heeft. De trailer voor de podcast vind je hieronder.
