Mijn familieleden hebben me alles verteld wat ze weten over het oorlogsverleden van mijn overgrootouders – en dat is niet veel. Volgens opa zwegen zijn ouders over de oorlog, al zag hij de pijn van zijn ouders altijd wel. Daarom weet ik: als mijn opa ‘Ik weet het niet’ antwoordt, heeft doorvragen geen nut. Maar voorkomt het beplakken van je wonden dat het bloed door het verband heen komt, en alsnog de volgende generatie(s) bereikt?
In Zwijgverhalen duik ik in de impact van zwijgen over de Tweede Wereldoorlog op de manier waarop jongere generaties van nu hun identiteit en geschiedenis proberen te begrijpen. Want als ik die impact voel, zullen toch wel veel meer mensen zich zo voelen?
Spoiler: dat klopt. De derde en vierde generaties – (achter)kleinkinderen, van 40 tot jong – voelen de impact, maar hebben er geen context bij. Dus wat doen ze? Praten. Filmen. Schrijven. Spelen. Maar waarover, dat weten ze niet zo goed.
Weten waarom (achter)kleinkinderen het oorlogsverleden niet loslaten en eindelijk wél willen praten, hoe de ingewikkelde zoektocht naar onze verzwegen familiegeschiedenis eraan toe gaat, en hoe enkele derde en vierde generatieleden dit zelf ervaren? Lees Zwijgverhalen via https://sanneroes00.wixsite.com/zwijgverhalen .
