Scenario: Algoritmes in charge

Het is zaterdagmiddag 27 mei 2045. Ik zit samen met mijn 22-jarige dochter op het terras, te genieten van het zonnetje. Terwijl de serveerster het bittergarnituur op tafel zet, bespreken wij mijn eerste ontmoeting met haar vader. Ik heb haar vader leren kennen via Tinder, een datingapp die vroeger ontzettend populair was. Toentertijd selecteerde je nog op basis van foto’s en profieltekst, iets wat tegenwoordig ontzettend achterhaald is. “Het is toch hartstikke vermoeiend om al die profielen voorbij te zien komen en om te moeten kiezen?” merkt mijn dochter verbaasd op als ik het concept van de datingapp uitleg. “Hoe weet je precies of iemand dezelfde interesses heeft en aan je eisen voldoet?” “Dat wist je inderdaad niet van te voren, daarom bestond er een chatfunctie om elkaar beter te leren kennen”, antwoord ik. Ze kijkt mij verbaasd aan.

Op haar 21e is ze begonnen met daten. Ze heeft zich aangemeld voor een internationale dating-device waarbij op basis van een algoritme matches worden gemaakt en dates worden gepland. De matches zijn geselecteerd op basis van haar voorkeuren van uiterlijk, karakter, opleiding, achtergrond, geloof, inkomen en interesses. Ze krijgt een melding als iemand die voldoet aan al haar eisen haar binnen een straal van 500 meter passeert. Er komen geen profielfoto’s, openingszinnen of gesprekken aan te pas. Jongeren vertrouwen volledig op het algoritme. Op basis van je digitale agenda plant het dating-device een date in. Op deze manier neemt daten geen zeeën van tijd in beslag en ervaren jongeren op liefdesgebied geen keuzestress. Het device besluit voor jou wie er bij jou past. Bijna al haar vriendinnen hebben een relatie gevonden via de app. Elkaar in het écht ontmoeten gebeurt bijna niet meer. Vaak lopen ‘real life’ relaties stuk omdat iemand toch niet blijkt te voldoen aan alle eisen. “Ik zou écht geen relatie willen zonder het dating-device hoor mam, hoe weet ik anders of hij aan mijn eisen voldoet?” Ik moet hardop lachen. “Vroeger ging het niet om zo snel mogelijk een relatie te verkrijgen, het daten en het uitvogelen of iemand bij je past hoorde bij het proces.” Ik zucht diep.

“Ik maak mij er soms zelfs een beetje zorgen om hoe jullie zo snel mogelijk een relatie willen vinden, lieverd”, vul ik aan.

Het scenario Algortimes in charge is een fictief verhaal. Dat wil echter niet zeggen dat onze houding richting datingapps niet als zodanig kan veranderen. Mijn generatie, generatie Y, kan niet zonder datingapps. Er bestaat tegenwoordig geen hand vol, geen land vol, maar een digitale wereld vol met potentiële partners. Wij swipen als generatie heel wat af, opzoek naar datemateriaal of een neukertje voor een avond. Uit onderzoek van Jitse Schuurmans blijkt dat het ons gemiddeld genomen een volle werkweek (38 uur) swipen en chatten kost om één persoon via Tinder in levende lijve te ontmoeten. Als je dan eenmaal een date hebt geregeld is het altijd maar de vraag wat voor intentie de ander heeft. Door de optie-maatschappij, een maatschappij waarin alles én iedereen een optie lijkt, lijkt niemand zich te willen settelen.

Het liefdesleven van generatie Y

In mijn omgeving zie ik dat er vreselijk omslachtig om wordt gegaan met relaties. Heb je geen rela (een relatie) dan is het wel een prela (pre-relatie) of een kwarrel (kwalitatieve scharrel). Soms heb ik het idee dat vriendinnen geen keuze durven te maken als het gaat om hun liefdesleven. Want wat als er iemand bestaat die beter bij je past? Die nóg beter aan je eisenlijstje voldoet? Die keuzestress komt ook op het liefdesgebied om de hoek kijken.

Ik heb onderzocht in hoeverre deze optie-samenleving, een samenleving waarin alles en iedereen een optie is, invloed heeft op de manier waarop ik én de jongeren van mijn generatie relaties aangaan. Want ik vroeg mijzelf als generatie Y’er écht af waar the fuck wij mee bezig zijn!

Ben jij ook benieuwd waarom wij, generatie Y, ons zo raar gedragen op liefdesgebied?

Lees het in de productie Generatie Tinderrelatie.