Een doodsbedreiging, een klap in je gezicht of een stomp in je maag. Niet alleen hulpverleners op straat hebben te maken met agressie, ook binnen een ziekenhuis wordt personeel geconfronteerd met geweld. Niet geheel onbekend, wel onderbelicht.

Ziekenhuiselijk Geweld richt zich op geweld in Nederlandse ziekenhuizen en hoe de ziekenhuizen daarmee omgaan. Waarom zijn ze terughoudend met het delen van hun geweldcijfers? Wat is de impact van een vechtpartij met een agressieve patiënt of bezoeker? Hoe denkt ziekenhuispersoneel over geweld?

Ziekenhuiselijk Geweld bevat een kijkje achter de schermen bij de beveiliging van een ziekenhuis en interviews met verpleegkundigen en deskundigen. Lees hieronder de sneak peek van het verhaal ‘Spreken is zilver, zwijgen is goud: transparantie als wapen in de strijd tegen geweld’.

Nederlandse ziekenhuizen zijn voorzichtig met het openbaar maken van hun cijfers of doen dit alleen als de inspectie daarom vraagt. Een voorbeeld van de terughoudendheid is de reactie van het Rode Kruis Ziekenhuis in Beverwijk op een bericht over de aanpak van agressie in het ziekenhuis. Het ziekenhuis gaf toe dat er op alle afdelingen agressie voorkwam, maar weigerde exacte cijfers te geven.

 De behoedzaamheid van ziekenhuizen op dit gebied staat haaks op de vele gegevens die ze wel publiceren. Jaarlijks delen ziekenhuizen gegevens over de kwaliteit van hun zorg, zoals de hoeveelheid risicovolle operaties, wachttijden en sterftecijfers. Deze gegevens worden door onder andere opinieweekblad Elsevier en het Algemeen Dagblad geanalyseerd en verwerkt in een ranglijst van beste en slechtste ziekenhuizen.

 Een verpleegkundige vertelt anoniem over de brief die zij en haar collega’s rond de feestdagen krijgen van het ziekenhuis. Hierin staat dat zij niet met de pers mogen praten over eventuele incidenten. “Maar ze zijn er wel”, zegt ze. “Op Koningsdag weet je bijvoorbeeld dat er meer risico is op agressief gedrag omdat er drank in het spel is.”

 

Ziekenhuiselijk Geweld verschijnt binnenkort.