‘Iemand zei ja’ gaat over het contact dat mogelijk is tussen de ontvangers van een donororgaan en de nabestaanden van een orgaandonor. Ruim drie jaar na mijn eigen levertransplantatie werd ik steeds nieuwsgieriger naar de identiteit mijn orgaandonor. Als ontvanger van een donorlever ga ik op zoek naar antwoorden op de vele (ethische) vragen die spelen rondom dit emotioneel beladen thema.
Postmortale orgaandonatie dient volgens de wet anoniem te gebeuren. Wat mag ik als ontvanger dan nog weten over mijn orgaandonor? Wat zegt de wetgeving hierover? Wat is er voor mij (als ontvanger) en de nabestaanden van de donor (wettelijk) mogelijk om met elkaar in contact te komen? Hoe gaat dat bij andere ontvangers en nabestaanden? Hoe groot is de behoefte aan contact eigenlijk?Ik praat o.a. met transplantatiecoördinatoren en met initiatiefnemers als Henk Bakker van Stichting Donadona die op eigen houtje ontmoetingen tussen beide partijen faciliteren en begeleiden.
“Toen wij hiermee begonnen klapten alle deuren dicht in de medische wereld.” –Henk Bakker, Donadona–
Iemand zei ja is een journalistieke longread doorvlochten met een persoonlijke zoektocht naar mijn eigen orgaandonor. Kom ik erachter wie mijn gulle gever was? Of is dit een heilloze weg die ik maar beter helemaal niet kan bewandelen, omdat het alleen maar teleurstellend kan eindigen?
Het startpunt van mijn zoektocht is het schrijven van een anonieme dankbrief aan de nabestaanden van mijn donor. Via tussenkomst van de transplantatie coördinator komt mijn brief aan op het juiste adres. Zal ik antwoord terug krijgen of blijft het stil?
Kanaaltrailer YouTube:
Leave a Reply