Meegesleept door de kunst

De eenzame kunstenaar roept een romantisch beeld op van een kunstenaar die geïsoleerd leeft om zich te storten op de kunst. Klopt dit beeld wel? Hebben kunstenaars dit alleen zijn nodig? Is er een verschil in alleen zijn en eenzaamheid? En kan eenzaamheid leiden tot gekte? In mijn afstudeerproductie geef ik antwoorden op deze vragen.

Een aantal fragmenten uit mijn productie:

“Het is absoluut geen keuze als kunstenaars worden meegesleept door de kunst”, vertelt neuropsycholoog Gert-Jan de Haas. “Ze kunnen zich er niet tegen verzetten.” In dit proces regeert de emotie legt De Haas uit. “Je bent bijvoorbeeld pianiste. Als je je hart daaraan verloren hebt, dan zul je momenten hebben dat er verstandige dingen hadden moeten gebeuren, maar dat je zo in de muziek zat dat je die niet ging doen. Zoals eten, boodschappen doen of op tijd weggaan.”

Kunstenaars:

“Alleen zijn heb ik nodig”

“Die eerste stap is bloedeenzaam”

“Eenzaamheid is absoluut niet zielig”

“Als er niemand luistert, komt er ook nooit contact”

“Niemand bereiken, voelt als een grote onmacht”

Bekijk mijn fotoserie over dit thema op: https://dealleenzamekunstenaar.jimdo.com/